Dwaalgast Humes Bladkoning

Jelle ontdekte op waarneming.nl een bijzondere waarneming van Rudi Schwartz uit Gendringen. Deze had tegenover zijn voortuin in de boomgaard bij de buurman een vreemd vogeltje gehoord. Na enig gezoek bleek het om een Humes Bladkoning te gaan. Tot nu toe zijn er in Nederland minder dan 10 waarnemingen ooit gedaan van deze dwaalgast. De vogel broedt in Centraal Azie en overwintert in de lage gebieden van Afghanistan, Pakistan de Himalaya en India. Op vrijdagmorgen 21 december had ik tijd om even te gaan kijken. Ik was alleen en parkeerde de auto onder een berkeboom. Na ongeveer twintig minuten zag ik door de bomen het beestje in mijn richting komen. Het is een zeer beweegelijk vogeltje dat geen seconde stil zit. Ik had de camera op een rijstzak op het half geopende raam van het portier liggen. De vogel kwam op 3 meter afstand van mijn raam op een takje zitten en fladderde van de ene tak naar de andere op zoek naar voedsel. Helaas waren de lichtomstandigheden erg slecht, het was nog schemerig en mistig zodat ik met 1600 ISO moest fotograferen. De kwaliteit van de foto´s is dus niet optimaal maar ik ben erg blij met deze waarneming. Op zaterdag ben ik met Jelle terug geweest om betere foto´s te maken maar er stond al een tiental fotografen te wachten. Helaas heeft niemand de vogel nog terug gezien. Ik heb dus als enige unieke plaatjes van dit bijzondere vogeltje.

De kuifduiker van Cuijk

Maandag had ik al een poging ondernomen om een bezoekje te brengen aan de kuifduiker op de Kraaijenbergse plassen bij Cuijk. Maar doordat ik na 5 kilometer al in de file stond heb ik het toen niet gehaald. Vandaag op mijn vrije dag een nieuwe poging ondernomen. Natuurlijk opnieuw aangesloten achterin de file, maar na een ruim uur was ik terplekke. Het mooie ochtendlicht was toen al verdwenen achter een aanstormende dreigende grijze lucht. Gelukkig had ik het beest snel gevonden want er stond al een vogelaar met een telescoop. De kuifduiker zat kort aan de kant zo'n 50 meter verderop. Samen liepen we langzaam die kant op maar dat had geen succes. De kuifduiker en tal van andere eenden maakten zich uit de voeten. Toen ben ik een eindje verderop maar in het gras gaan liggen op een stuk tentdoek. Dit bleek de goede taktiek want de vogel kwam al snel weer naar de kant. Al vissend en duikend kwam hij steeds dichterbij. Op een gegeven moment zat hij op ongeveer 8 meter. Na de zoveelste duik kwam hij weer boven met een visje in de bek. Enkele leuke foto's kunnen maken waarna het al snel begon te regenen. Deze regen hield niet meer op dus het spul maar ingepakt en kletsnat op weg naar huis om de foto's te bewerken voor birdpix.nl.

Waterspreeuw

Er zijn weer waterspreeuwen in Rozendaal/Velp gezien, evenals vorig jaar. Dus vanmorgen halsoverkop in de auto richting Rozendaal. Via Doesburg gereden om zo de file op de A12 te vermijden. Dat is gelukt. Helaas werd ik op deze alternatieve route wel geflitst dus dat zijn dure foto's geworden van de waterspreeuw. Gelukkkig wel op de valreep (ik moest om 12.00 uur beginnen op mijn werk) een aantal leuke foto's van de vogel kunnen maken. Het beest heeft een slecht linkeroog, waarschijnlijk door een parasiet.

Tuinstudio

Van de week heb ik mijn tuinstudio weer ingericht. Dat betekend sjouwen met lange takken uit het bos. Onder de veranda heb ik een cameraplek gemaakt. De camera ligt hier op vijf gele kratjes met daarop een rijstzak voor de stabiliteit. Mijn camouflagenet hangt vanaf het dak naar beneden. Ik kan dus de vogeltjes wel zien maar ze zien mij niet. Met wat bessentakjes voor de kleur (zie foto's hiernaast) is het geheel klaar voor gebruik. Ik heb natuurlijk wel allerlei soorten vogelvoer opgehangen zodat de vogels ook werkelijk naar de tuin toe willen komen. Nu sta ik dus af en toe een paar uurtjes te wachten met de camera in de aanslag. Tot nu toe zijn er alleen bekende soorten geweest (koolmees, pimpelmees, huismus, roodborst end.)Ik hoop binnenkort (als het kouder wordt) ook een paar minder bekende soorten te kunnen platen.

Binnen vier meter

Zaterdag ondanks het sombere weer nog een paar uurtjes naar mijn faforiete ijsvogelplekje geweest. Om betere foto's te kunnen maken heb ik zelf een tak meegenomen en op een fotogenieke plaats in de kant gestoken. Na ongeveer twintig minuten ging het ijsvogelvrouwtje dat daar haar territorium heeft al op de nieuw geplaatste tak zitten. Ongeveer twee uur lang kwam ze verschillende keren langs om vanaf deze tak te gaan vissen. Ik kon dus mijn beste ijsvogelfoto's ooit maken want ik lag onder mijn camouflagenet op minder dan vier meter afstand in het gras. Na ongeveer twee uur kon ik niet langer liggen vanwege de rugpijn. Ik ben rechtop gaan zitten en heb het camouflagenet aan de kant gelegd. Tot mijn verbazing kwam de ijsvogel ook nu gewoon op de door mij geplaatste tak zitten. Dit was een geweldige ervaring want ik heb nog zo'n twintig foto's kunnen nemen oog in oog met deze fotogenieke dame. Dat ik nu enorme spierpijn heb van het liggen in een onmogelijke houding neem ik op de koop toe.

Wachten, wachten

Om 6.15 uur loopt de wekker af. Ik ga met Jelle naar de Oostvaardersplassen voor de bekendste IJsvogel van Nederland en voor de Baardmannetjes. Daar aangekomen snellen we naar "De Poelruiter", de hut waar de meest gefotografeerde IJsvogel van het land zich meestal laat zien op het evenbekende takje. We worden in de hut vergezeld door een vijftal mede vogelaars. Aangezien de IJsvogel in geen velden of wegen te bekennen is wordt het al snel melig. De opmerkingen over en weer tussen de vogelaars en de sterke verhalen zijn van bedenkelijk niveau. Maar er wordt wel gelachen. Na drie uur zijn we het wachten zat en vertrekken we naar het Julianapad waar we Baardmannetjes verwachten. Al snel horen we de metaalachtige roep van deze prachtige "Gothic"rietvogel. Ik duik het hoge riet in en baan me een weg tussen de lange stengels. Na 15 minuten wachten strijkt er vlak bij me een mannetje neer. Ik moet vanuit de hand fotograferen want tussen de wuivende rietstengels kan ik geen statief gebruiken. Ik slaag er gelukkig in een aantal aardige foto's te maken en dus hebben we nog tijd over om even terug te gaan naar de "Poelruiter". Het groepje fotografen van 's-morgens zit er nog steeds en laat triomfantelijk hun foto's zien van toen wij net vertrokken waren. Ook wij hebben nu geluk want even later komt de hoofdpersoon aangevlogen. We kunnen enkele prachtige platen maken en keren voldaan huiswaarts. Klik op de baardman foto voor een reportage.

Oostvoorne

Tijdje terug met Jelle weekendje wezen vogelen in Oostvoorne. Nadat we op de Maasvlakte geweest waren reden we zomaar wat rond in de hoop iets leuks te spotten. Tussen Oostvoorne en Rockanje kwamen we langs een tamelijk nieuw stukje natuur, een pas gegraven plasje met wat zandbulten waar Oeverzwaluwen hun holen hadden gegraven. Toen we uit de auto stapten zagen we een tamelijk nerveuze vogelaar met zijn telescoop en statief richting het water snellen. We liepen naar hem toe met de vraag of hij nog iets leuks gezien had. Iets leuks zij hij? man ik heb net een Siberische strandloper ontdekt. Hij belde even een nummer op zijn mobiele telefoon en geloof het of niet binnen het uur stonden er zeker twintig vogelaars uit de hele provincie (en later uit het hele land) langs de waterkant. Jelle en ik konden weer een nieuwe soort op onze lijst toevoegen.

Waddendijk

Hoeder langs de rand
Vloedlijn drukt met al zijn kracht
De keien in het zand

Om het voedsel uit de zee
Schermutselen de meeuwen
Hier en daar een vleugelslag

Het beeld beslaat
Het zilt vervuilt de lens
Geen wereldplaat

Achter het hek

Gisteren (zaterdag) wilde ik in Elten op het terrein van de steenfabriek de ijsvogel portretteren. De slagboom die het terrein afsluit stond open en er werd nog volop gewerkt, vrachtwagens reden af en aan. Dus met de auto het terrein opgereden (ondanks verbodsbord) en een eind verderop geparkeerd. Ik wist een mooie tak boven het water waar daadwerkelijk ook een ijsvogel opzat toen ik aan kwam rijden. Camera en statief op de nek, camouflagenet mee en zo de laatste kilometer om het water heen, te voet afgelegd. Eenmaal terplaatse statief en stoeltje uitgeklapt en onder het camouflagenet gedoken. De ijsvogel vloog in drie uur tijd twee maal langs maar kwam natuurlijk nooit op "mijn"tak zitten. Dus om ongeveer 12.30 uur de spulletjes weer ingepakt en op weg naar de auto. Daar angekomen bleek het opvallend stil op het terrein van de steenfabriek. Ergens in mijn achterhoofd begon al een klein alarmbelletje te rinkelen. Bij de slagboom aangekomen bleek deze te zijn gesloten en gezekerd met een enorm hangslot. Tweemaal hard gevloekt in de auto gesprongen en naar de andere kant van het terrein gereden. Ook daar zaten alle hekken op slot. Zelfs brute kracht kreeg geen enkele beweging in het ijzeren hekwerk. Natuurlijk had ik ook mijn mobielje vergeten zodat ik niemand kon bellen. Daar stond ik met de wetenschap dat er pas weer op maandag iemand zou komen om de poort te openen. Na een kwartiertje zie ik een fietser (fietsers en voetgangers kunnen wel op of van het terrein komen) dichterbij komen. Mijn laatste hoop. Ik spreek de man aan met de vraag of hij iemand kent die een sleutel van het hangslot van de poort heeft. "Ai geluk heb dan het Teet unne sluttel" antwoord de man. "Den wohnt neven dat huiske daor". Ik sprint om het hek heen de dijk af naar het door de man aangewezen huisje. Ik vraag aan het kind in de tuin of haar vader thuis is. Pap is in de schuur zegt ze. Dus loop ik om het huis heen recht in de poten van een enorme uit de kluiten gewassen herdershond. Even slikken, maar ja geen keus, dus doorlopen. Binnen in de schuur grijnst de vader van het meisje me toe en vraagt of ik een probleem heb. Ik leg uit dat ik met de auto vast sta op het fabrieksterrein. "En wat nu dan vraagt de vader". Het zou wel handig zijn als u weet wie de sleutel heeft, zeg ik. De man haalt een sleutelbos uit zijn broekzak en wijst me de goede sleutel aan. "Wel terugbrengen", roept hij me nog achterna, maar ik ben allang het erf af. Gelukkig krijg ik in een keer het hek open en slaak een zucht van verlichting. Goddank ik kan naar huis. Dat die ijsvogel niet mee wilde werken ben ik allang vergeten.

Steenuiltjes in Wehl

Tijdens een fietstocht ontdekte ik in Wehl een steenuil op een lantaarnpaal, omdat het broedtijd was moest zijn nest dus in de buurt zitten. Steenuilen hebben een klein territorium dus even rondkijken was voldoende. Ik zag zijn nestkast in een boom bij een huis. De volgende dag gewapend met de camera terug naar uil. Langs de tuin liep een lange heg waar ik achter ging staan. Ik voelde me niet helemaal op mijn gemak omdat ik met een 500 mm. lens bij iemand in de tuin stond te loeren. Na een half uurtje kwam er een vrouw met een hond langs die mij aansprak. Hoe heeft u ze gevonden vroeg ze? Nadat ik haar had uitgelegd wat ik aan het doen was mocht ik van haar in de tuin gaan zitten om zo dicht mogelijk bij de uiltjes te komen. Het steenuilenpaar had twee jongen waarvan ik enkele leuke foto's heb kunnen maken.

Vlucht

Van boven is de wereld mooier
riep de vogel op zijn vlucht
Gisteren was ik nog dooier
vandaag vlieg ik levend door de lucht

Jacht op kleine spotvogel

Afgelopen zaterdag samen met Jelle naar de Maasvlakte bij Rotterdam geweest. In de hoop daar een aantal doortrekkers te kunnen spotten. De Maasvlakte was vooral leeg. Heen en terug (360 kilometer) bijna een tank benzine verreden. Gelukkig was er een vogeltje totaal de weg kwijt geraakt en zodoende in de struiken op de Maasvlakte beland. Wij hadden een goede beschrijving via internet geprint met daarop de exacte locatie van het beestje. Natuurlijk waren wij niet de eersten, een tiental vogelaars stond al klaar met telescoop en/of camera. De kleine spotvogel (Hippolais caligata) die normaal alleen in centraal europa en Azië voorkomt zat verborgen in de doornstruiken. Deze dwaalgast die zich eens in de zoveel tijd in Nederland laat zien was goed in conditie en redelijk actief. Nadat een van de spotters hem ontdekt had begon het spel tussen vogel en vogelaars. De vogelaars deden steeds een stapje dichterbij om de vogel beter in beeld te krijgen. De vogel vond dat niet prettig en verplaatste zich dus een klein beetje. De vogelaars op hun beurt deden weer een paar passen voorwaarts om zodoende de beste plaatjes te kunnen schieten. Al met al moet dit voor een buitenstaander een koddig gezicht zijn. Gelukkig voor ons liet de vogel zich even goed zien in het zonlicht zodat ik hem aardig kon portretteren.