Een nat pak

Afgelopen zaterdag leek het mij tijd om eens bij mijn ijsvogelplek in Groessen te gaan kijken of de vogels na de winter al terug waren gekeerd. IJsvogels zoeken in de winter vaak open water op dat niet zo snel dichtvriest. Maar nu, begin maart keren ze vaak terug op hun vaste broedplaatsen. Dus ik pak al mijn spullen in de auto (cameratas, schuiltent, statief, rijstzak, stoeltje, eten en drinken) en spoed me naar de Jezuïtenwaai bij Groessen. Daar aangekomen laad ik alles uit en hang mezelf vol met deze atributen (al snel een kilo of 10). Eerst een kilometer door de weilanden lopen en op het laatst nog even over een hek van prikkeldraad klimmen. Normaal geen probleem, maar nu stond er door het slechte weer van de laatste tijd een laag water van zo,n 20 a 30 centimeter. Zonder laarzen maar met mijn waterdichte wandelschoenen loop ik de eerste 15 meter door het water. Bij het prikkeldraad grijp ik een paal vast en zet mijn linkervoet op het draad. Met een zwaai probeer ik mijn rechtervoet naast de linker te plaatsen maar door het gewicht van mijn bepakking val ik terug achterover en ik grijp me dus vast met mijn hand in het prikkeldraad. Helaas kan ik het gewicht niet houden en val dus languit in het water. Gelukkig zit mijn camera in de fototas dus die is droog gebleven. Verder was ik van top tot teen kletsnat. Broek, jas, trui alles door en door nat. Ik heb dus wel even alle goden aangeroepen zoals u zult begrijpen. Even speelde ik nog met de gedachte om door te gaan, maar toen ik mijn bebloede hand zag en de eerste rillingen van de koude wind mij kippenvel bezorgden ben ik rechtsomkeer gegaan om mij thuis te laten uitlachen door mijn geliefden. Thuis natuurlijk gelijk droge kleren aangedaan en vervolgens naar het bos gereden om nog wat van de dag te maken. Maar daar heb ik vier uur in mijn schuiltent gezeten zonder ook maar een vogel voor de lens te krijgen. Ik denk dat het mijn dag niet was.