Oostvoorne

Tijdje terug met Jelle weekendje wezen vogelen in Oostvoorne. Nadat we op de Maasvlakte geweest waren reden we zomaar wat rond in de hoop iets leuks te spotten. Tussen Oostvoorne en Rockanje kwamen we langs een tamelijk nieuw stukje natuur, een pas gegraven plasje met wat zandbulten waar Oeverzwaluwen hun holen hadden gegraven. Toen we uit de auto stapten zagen we een tamelijk nerveuze vogelaar met zijn telescoop en statief richting het water snellen. We liepen naar hem toe met de vraag of hij nog iets leuks gezien had. Iets leuks zij hij? man ik heb net een Siberische strandloper ontdekt. Hij belde even een nummer op zijn mobiele telefoon en geloof het of niet binnen het uur stonden er zeker twintig vogelaars uit de hele provincie (en later uit het hele land) langs de waterkant. Jelle en ik konden weer een nieuwe soort op onze lijst toevoegen.

Waddendijk

Hoeder langs de rand
Vloedlijn drukt met al zijn kracht
De keien in het zand

Om het voedsel uit de zee
Schermutselen de meeuwen
Hier en daar een vleugelslag

Het beeld beslaat
Het zilt vervuilt de lens
Geen wereldplaat

Achter het hek

Gisteren (zaterdag) wilde ik in Elten op het terrein van de steenfabriek de ijsvogel portretteren. De slagboom die het terrein afsluit stond open en er werd nog volop gewerkt, vrachtwagens reden af en aan. Dus met de auto het terrein opgereden (ondanks verbodsbord) en een eind verderop geparkeerd. Ik wist een mooie tak boven het water waar daadwerkelijk ook een ijsvogel opzat toen ik aan kwam rijden. Camera en statief op de nek, camouflagenet mee en zo de laatste kilometer om het water heen, te voet afgelegd. Eenmaal terplaatse statief en stoeltje uitgeklapt en onder het camouflagenet gedoken. De ijsvogel vloog in drie uur tijd twee maal langs maar kwam natuurlijk nooit op "mijn"tak zitten. Dus om ongeveer 12.30 uur de spulletjes weer ingepakt en op weg naar de auto. Daar angekomen bleek het opvallend stil op het terrein van de steenfabriek. Ergens in mijn achterhoofd begon al een klein alarmbelletje te rinkelen. Bij de slagboom aangekomen bleek deze te zijn gesloten en gezekerd met een enorm hangslot. Tweemaal hard gevloekt in de auto gesprongen en naar de andere kant van het terrein gereden. Ook daar zaten alle hekken op slot. Zelfs brute kracht kreeg geen enkele beweging in het ijzeren hekwerk. Natuurlijk had ik ook mijn mobielje vergeten zodat ik niemand kon bellen. Daar stond ik met de wetenschap dat er pas weer op maandag iemand zou komen om de poort te openen. Na een kwartiertje zie ik een fietser (fietsers en voetgangers kunnen wel op of van het terrein komen) dichterbij komen. Mijn laatste hoop. Ik spreek de man aan met de vraag of hij iemand kent die een sleutel van het hangslot van de poort heeft. "Ai geluk heb dan het Teet unne sluttel" antwoord de man. "Den wohnt neven dat huiske daor". Ik sprint om het hek heen de dijk af naar het door de man aangewezen huisje. Ik vraag aan het kind in de tuin of haar vader thuis is. Pap is in de schuur zegt ze. Dus loop ik om het huis heen recht in de poten van een enorme uit de kluiten gewassen herdershond. Even slikken, maar ja geen keus, dus doorlopen. Binnen in de schuur grijnst de vader van het meisje me toe en vraagt of ik een probleem heb. Ik leg uit dat ik met de auto vast sta op het fabrieksterrein. "En wat nu dan vraagt de vader". Het zou wel handig zijn als u weet wie de sleutel heeft, zeg ik. De man haalt een sleutelbos uit zijn broekzak en wijst me de goede sleutel aan. "Wel terugbrengen", roept hij me nog achterna, maar ik ben allang het erf af. Gelukkig krijg ik in een keer het hek open en slaak een zucht van verlichting. Goddank ik kan naar huis. Dat die ijsvogel niet mee wilde werken ben ik allang vergeten.

Steenuiltjes in Wehl

Tijdens een fietstocht ontdekte ik in Wehl een steenuil op een lantaarnpaal, omdat het broedtijd was moest zijn nest dus in de buurt zitten. Steenuilen hebben een klein territorium dus even rondkijken was voldoende. Ik zag zijn nestkast in een boom bij een huis. De volgende dag gewapend met de camera terug naar uil. Langs de tuin liep een lange heg waar ik achter ging staan. Ik voelde me niet helemaal op mijn gemak omdat ik met een 500 mm. lens bij iemand in de tuin stond te loeren. Na een half uurtje kwam er een vrouw met een hond langs die mij aansprak. Hoe heeft u ze gevonden vroeg ze? Nadat ik haar had uitgelegd wat ik aan het doen was mocht ik van haar in de tuin gaan zitten om zo dicht mogelijk bij de uiltjes te komen. Het steenuilenpaar had twee jongen waarvan ik enkele leuke foto's heb kunnen maken.

Vlucht

Van boven is de wereld mooier
riep de vogel op zijn vlucht
Gisteren was ik nog dooier
vandaag vlieg ik levend door de lucht

Jacht op kleine spotvogel

Afgelopen zaterdag samen met Jelle naar de Maasvlakte bij Rotterdam geweest. In de hoop daar een aantal doortrekkers te kunnen spotten. De Maasvlakte was vooral leeg. Heen en terug (360 kilometer) bijna een tank benzine verreden. Gelukkig was er een vogeltje totaal de weg kwijt geraakt en zodoende in de struiken op de Maasvlakte beland. Wij hadden een goede beschrijving via internet geprint met daarop de exacte locatie van het beestje. Natuurlijk waren wij niet de eersten, een tiental vogelaars stond al klaar met telescoop en/of camera. De kleine spotvogel (Hippolais caligata) die normaal alleen in centraal europa en Azië voorkomt zat verborgen in de doornstruiken. Deze dwaalgast die zich eens in de zoveel tijd in Nederland laat zien was goed in conditie en redelijk actief. Nadat een van de spotters hem ontdekt had begon het spel tussen vogel en vogelaars. De vogelaars deden steeds een stapje dichterbij om de vogel beter in beeld te krijgen. De vogel vond dat niet prettig en verplaatste zich dus een klein beetje. De vogelaars op hun beurt deden weer een paar passen voorwaarts om zodoende de beste plaatjes te kunnen schieten. Al met al moet dit voor een buitenstaander een koddig gezicht zijn. Gelukkig voor ons liet de vogel zich even goed zien in het zonlicht zodat ik hem aardig kon portretteren.